‘నాన్నా. వొచ్చేనెల నాకు చంద్ర హారం చేయించి పెడతావా?” అని కొత్త పెళ్ళికూతురు శ్యామల.. వాళ్ళ నాన్నని గారాబంగా అడిగింది.

“అలాగే, తల్లీ!” అని కుటుంబరావు భరోసాగా అన్నాడు. 

గొలుసు మెడలో పడ్డట్టే సంబరపడి, ఈ సంతోష వార్తను అమ్మకు అందించడానికి బిరబిర లోపలికి వెళ్లింది శ్యామల. 

కుమార్తె పెళ్లికైన అప్పుల ఆలోచనలో తిరిగి పడిపోయాడు, కుటుంబరావు.

వంటింటిలోనుంచి ముసిముసినవ్వులు నవ్వుకుంటూ వచ్చి,

“ఏమండీ వచ్చేనెల అమ్మాయికి చంద్రహారం చేయించి పెడతామన్నారటగా” అని శేషమాంబ భర్తని అడిగింది.

“ముందు ఎప్పటి మాటకో ఇప్పుడే మొండిచెయ్యి చూపించడం దేనికని ఉత్తినే అన్నాలే” అంటూ కుటుంబరావు చప్పరించేసాడు.

“ఉత్తినే పాపం దాన్ని ఆశ పెట్టడం తప్పు కాదండి?” అని శేషమాంబ గునిసింది.

కూతురు మంచి చీర కట్టుకున్నా, మంచి నగ పెట్టుకున్నా, అది తమ సింగారమేననీ, తమ భాగ్యమేననీ మురిసిపోయే తల్లులలో శేషమాంబనే ముందు చెప్పాలి.

“ఆ పోదూ! ఇప్పుడు సాధ్యపడదమ్మా అని వొచ్చే నెల చెప్పగూడదా ఏమిటి? ఊహుఁ! వీలు పడదని ఇప్పుడే దాన్ని చిన్నబుచ్చాలా?” అని కుటుంబ రావు విసుక్కున్నాడు.

“ఆ పసిదాని దగ్గిర కూడా మీ లౌకికం పోనిచ్చారు కారు” అని చికాకు పడుతూ శేషమాంబ బిరబిర వెళ్లిపోయింది.

రాత్రి బడలిక తీరడానికి మధ్యాహ్నం పూట కాసేపు కన్నుమూసి, అప్పుడే నిద్ర లేచిన ప్రసాదరావు గదిలోనుంచి ఈ సంభాషణ ఆలకించాడు.

తర్వాత ఒక అరగంటకు ఫలహారం చేస్తూ, మామగారితో 

“వచ్చే నెల నాకొక రిస్ట్‌వాచీ కొనిపెడతారా?” అని అడిగాడు. 

“అలాగేఁ!” అని కుటుంబరావు నిస్సంకోచంగా జవాబు చెప్పాడు.

ప్రసాదరావు పెదవులపై చిరునవ్వు నాట్యం చేసింది. అతని కళ్ళు కాంతులీనాయి.

భావిని గురించి ‘అలాగేఁ’ అన్నంత మాత్రాన తను ఇంత ఆనందాన్ని ఇవ్వ గలిగినప్పుడు ఆ మాట అనడానికి ఎప్పుడైనా సరే తానిక సంకోచించ నక్కరలేదని ఆ క్షణంలో కుటుంబరావు తీర్మానించుకున్నాడు.

రాత్రి భోజనాల వేళకు ప్రసాదరావు బజారు నుంచి వచ్చి 

“ఏమండీ! ఇది అందంగా వున్నదా?” అంటూ ఒక రిస్ట్ వాచీ చూపించాడు ప్రసాదరావు.

కొంచెం వెలవెలబోతూ, 

“అందంగానే ఉంది. కానీ, ఎవరి దేమిటి?” అని కుటుంబరావు అడిగాడు.

“నాదేనండి. మీరు కొనిపెడతామన్నారు కదూ? అందుకని ఈ ఊళ్లో నా స్నేహితుడి షాపు వుంటే పట్టుకొచ్చా!” అంటూ ప్రసాదరావు పెల్లుబుకి వస్తున్న నవ్వును కష్టం మీద ఆపుకున్నాడు.

“నేనన్నది వచ్చే నెలలో...” అంటూ ఉడుకుబోతు తనంతో కుటుంబరావు ఏమో అనబోయాడు.

“ఫరవాలేదు లెండి, వచ్చే నెలవరకు మా వాడు డబ్బుకోసం ఆగుతానన్నాడు” అని అతని మాటను తుంచివేశాడు ప్రసాదరావు.

అల్లుడు కొట్టిన దెబ్బకు మర్నాటి వరకు మళ్ళీ కుటుంబరావు నోటివెంట మాట పెగల్నే లేదు.

-(‘యువ’ మాసపత్రిక, 1974 ఆగస్టు 1, 

‘కథా నిలయం’ సౌజన్యంతో..)

నార్ల వెంకటేశ్వరరావు

డిసెంబర్ 1 జయంతి