1. నిబద్ధతలేమితో వ్యవస్థకు చెదలు 
2. విద్యాలయాల్లో ఎన్నికలు అవసరం లేదా?

* యువత దేశానికి గుండెచప్పుడు. సోషల్ మీడియాలో కలలుకనేవారు, భవిష్యత్తు నిర్మించే టెక్ యువకులు, తరగతి గదుల్లో నిశ్శబ్దంగా ఉన్నా, వీధుల్లో గొంతెత్తే విద్యార్థులు.. ఇదీ ఇప్పటి యువత. ప్రియమైన భారత యువకులారా.. చరిత్రలో ఓసారి వెనక్కి వెళ్లండి. మీ తాతలు, అమ్మమ్మలు 1940లలో విద్యార్థులుగా బ్రిటిష్ లాఠీలను ఎదుర్కొన్నారు. వారు స్వేచ్ఛ కోసం నినదించారు. వారు చేతితో రాసిన బ్యానర్లు, వారి నినాదాలు ప్రపంచంలోనే అతిపెద్ద ప్రజాస్వామ్యానికి పునాది వేశాయి.

స్వాతంత్య్ర వాయువులను గుండెల నిండా పీల్చిన తరాలు, దేశంలోని అనేక సమస్యలపై పోరుకు తగిన నాయకత్వాన్ని అందించాయి. ఇప్పుడు సమాజంలోనే కాదు, అవినీతిమయమైన అధికార యంత్రాంగంలోనూ సమూల మార్పు తీసుకురావాల్సిన సమయం వచ్చింది. నేరమయ రాజకీయాలను ప్రక్షాళన చేసి, నిజాయితీ, నైతిక విలువలు మళ్లీ వికసించేలా చేయాల్సిన అవసరం ఆసన్నమైంది. ఇప్పుడు ప్రశ్నించే గొంతుకలు కావాలి. రాజకీయాల్లో కొత్తతరం రాణించాలి.

అందుకు.. మా పిల్లలకు క్రికెట్ నేర్పిస్తున్నాం.. డ్యాన్స్ నేర్పిస్తున్నాం.. లేదంటే గుమాస్తాగిరికి కావాల్సిన చదువులు అందిస్తున్నాం.. అని తల్లిదండ్రులు సంబరపడితేనే సరిపోదు. విద్యాభ్యాసంతో పాటు వారు భావితరం నాయకులుగా ఎదిగేందుకు తల్లిదండ్రులు ప్రొత్సహించ కపోతే వ్యవస్థ మారదు. పార్టీలకు అనుబంధంగా  విద్యార్థి సంఘాలు పనిచేస్తున్నా, విద్యాసంస్థల్లో తమ భావజాల వ్యాప్తికి, సామాజిక రుగ్మతలను పారద్రోలేందుకు విద్యార్థి సంఘాల మధ్య పోటీ అవసరమే. విద్యాలయాల్లో ఇందుకు ఎన్నికలు నిర్వహించడం ఒక్కటే మార్గం!

* గతంలో బనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ (బీహెచ్‌యూ), జవహర్‌లాల్ నెహ్రూ యూనివర్సిటీ (జేఎన్‌యూ), ఢిల్లీ యూనివర్సిటీ (డీయూ) వంటి విశ్వవిద్యాలయాలు నిజమైన ప్రజాస్వామ్య పాఠశాల లయ్యాయి. ఇక్కడి విద్యార్థి నాయకులు క్యాంపస్ వేదికల నుంచి పార్లమెంట్ వరకు ఎదిగి, ప్రతి స్థాయిలో నిజాయితీగా సేవచేశారు. ఆ సమయంలో ఇది సాధారణ విషయమే.

విద్యార్థి రాజకీయాలు ఉన్నప్పుడు, అవే మంచి నాయకత్వానికి పునాది అయ్యేవి. ఇప్పటి రాజకీయ వ్యవస్థ అవినీతిలో కూరుకుపోయింది. ప్రజాస్వామ్యానికి ఆధారమైన నాలుగు స్తంభాలుగా భావించే న్యాయ వ్యవస్థ, వార్తాపత్రికలు, ఎగ్జిక్యూటివ్ వ్యవస్థ, శాసన వ్యవస్థ కూలిపోతున్నాయి. ఎగ్జిక్యూటివ్ వ్యవస్థ రాజకీయానికి అనుకూలంగా మారిపోయింది. నిజాయితీ అనేది మచ్చుకు కూడా కనిపించడం లేదు.

* ప్రస్తుత పరిస్థితికి కారణం విద్యార్థి రాజకీయాల నుంచి వచ్చిన నిజమైన నాయకులు లేకపోవడమే. విద్యార్థి దశ నుంచి వచ్చిన వారు కనీ సం రాజకీయాల్లోకి వచ్చిన మొదట్లో అయినా నిజాయితీగా సేవచేస్తారు. కానీ వారిని తొలగించి డబ్బు, బలం, వారసత్వ ప్రభావం కలి గిన వ్యక్తులు అధికారంలోకి వస్తున్నారు. నేడు అధికారాన్ని ప్రజాసేవగా కాకుండా వ్యాపారంగా మార్చేశారు.

గత 15 ఏళ్లలో రాజకీయ పార్టీలు ఇలాంటి వ్యక్తులను రాజకీయాల్లో ఆహ్వానించడం సర్వ సాధారణమైపోయింది. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో రైతుల ఎండిపోయిన పొలాల కోసం ఎవరు గళం విప్పుతున్నారు?, విద్యార్థుల రుణాల భారాన్ని ఎవ రు గుర్తిస్తున్నారు?. 2020 రైతు ఉద్యమంలా 25 కోట్ల మందిని కదిలించిన ఆ తరం స్ఫూర్తిని మళ్లీ తెచ్చుకోవాల్సి ఉంది. భారతదేశం తనను రక్షించే యువత కోసం ఎదురుచూస్తోంది.

ఒకప్పుడు నాయకులు విశ్వవిద్యాలయాల్లో,  కాలేజీల్లో పుట్టి, రాజకీయంగా ఎదిగి ప్రజల కు సేవచేయడంలో ముందుండేవారు. కానీ ప్రస్తుతం డబ్బు, వ్యా పారం, పరపతి, వారసత్వం కలిగిన వారు మాత్రమే రాజకీయాల్లో రాణిస్తున్నారు. వారికే అన్ని పార్టీ లు ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నాయి. దీంతో రాజకీయాల్లో యువత ప్రాతినిధ్యం రోజురోజుకూ తగ్గిపోతున్నది. మనదేశం మొత్తం జనా భాలో 65 శాతం యువతే. అయితే భారతదేశ పార్లమెంట్‌లో 35 ఏళ్లలోపు ఎంపీలు కేవలం 30 శాత మే.

భారతదేశ ముఖ చిత్రం మారాలంటే, దేశం అభివృద్ధి పథంలో దూసుకెళ్లి అగ్రస్థానానికి చేరుకోవాలన్నా యువత రాజకీయాల్లోకి రావాలి. ఇది జరగాలంటే విద్యార్థి దశ నుంచే యువతలో రాజకీయా లు, ప్రజా సేవ పట్ల అవగాహన, ఆసక్తి పెంచాలి. స్వాతంత్య్ర తొలినాళ్లలో దేశానికి సరైన నాయకులు లభించారు. మళ్లీ ఆనాటి పరిస్థితులు రావాలంటే యువత రాణిం చాలి. ఆ దిశగా విద్యార్థి దశ నుంచే రాజకీయాల్లో రాణించేలా యువతకు అవకాశం కల్పించాలి. 

ప్రస్తుతం మన గత చరిత్రను మననం చేసుకోవాల్సిన తరుణం వచ్చింది. స్వాతంత్య్ర పోరాటంలో అప్పటి విద్యార్థులు కేవలం వీక్షకు లు కాక, వారు చరిత్రను రాసిన యోధులుగా వెలుగులోకి వచ్చా రు. 1920-22 నాటి సహాయ నిరాకరణ ఉద్యమంలో లక్షకు పైగా విద్యార్థులు బ్రిటిష్ పాఠశాలలను బహిష్కరించారు.

1942లో జరిగిన క్విట్ ఇండియా ఉద్యమంలో విద్యార్థులు దేశవ్యాప్తంగా కమిటీలు ఏర్పాటుచేసి పోరాటానికి అగ్రగాములయ్యారు. వేలాది మంది విద్యార్థులు అరెస్టయ్యారు. భగత్‌సింగ్ వంటి విప్లవకారులు యువ తకు స్ఫూర్తిగా నిలిచారు. 1947 తరువాత కూడా ఆ విద్యార్థుల్లో జోష్ ఆగలేదు. నిరంకుశ పాలనలను కూల్చిన ఉద్యమాల్లో, కొత్త రాష్ట్రాలను సృష్టించిన పోరాటాల్లో, న్యాయం కోసం గొంతెత్తిన ప్రతి తరం లోనూ అది మార్పుగా నిలిచింది. 

చరిత్రలో నిలిచిన ఉద్యమాలు..

లోక్ నాయక్ జయప్రకాశ్ నారాయణ్(జేపీ) గుజరాత్‌లో ప్రారంభించిన నవ నిర్మాణ్ ఆందోళన (1974), అలాగే ఆయన నడిపిన సంపూర్ణ క్రాంతి(1975) వంటి ఉద్యమాలకు విద్యార్థి సం ఘాలే ప్రాణం పోశాయి. దాదాపు 20 లక్షల మంది యువకులు ఈ ఉద్యమాల్లో పాల్గొని, అప్పుడు ప్రధాని ఇందిరా గాంధీ పాలనను కుదిపేశారు. 1975 జూన్‌లో ఇందిరా గాంధీ ప్రక టించిన ఎమర్జెన్సీలో ప్రజాస్వామ్య హక్కులను కాలరాసారు.

జయప్రకాశ్ నారాయణ్‌తో పాటు దాదాపు 1,40,000 మంది నిరసనకారులు, విద్యార్థులు జైలుకెళ్లారు. ఈ ఘటన ప్రజల్లో ఆగ్రహాన్ని రగిలించింది. 1977 ఎన్నికల్లో, ఇందిరా గాంధీ పార్టీ కాంగ్రెస్ 352 స్థానాల నుంచి కేవలం 154 స్థానాలకు పడిపోయింది. జనతా పార్టీ అధికారంలోకి వచ్చింది. ఇది కేవలం రాజకీయ మార్పు మాత్రమే కాదు, జవాబుదారీ పాలనను డిమాండ్ చేయగల శక్తి యువతలో ఉందని రుజు వు చేసే సాక్ష్యం. భారతదేశం అంతటా విద్యార్థి సంఘాలు గొప్ప నాయకులను మలిచాయి.

తమిళనాడులో పెరియార్ ఈ వీ రామసామి నాయక త్వంలోని ద్రావిడ ఉద్యమం(1930 కాలే జీ విద్యార్థుల ఆందోళనలతో వేగం పుంజుకున్నది. అది జాతి అసమానతలను కూల్చి, డీఎంకే వంటి రాజకీయ పార్టీలు పుట్టి 1967లో అధికారంలోకి వచ్చేలా చేసింది. 1980లో గుజరాత్ సహా పలు రాష్ట్రాల్లో రిజర్వేషన్‌ను వ్యతిరేకిస్తూ జరిగిన ఉద్యమాల్లో విద్యార్థి నాయకుడు చిమన్ భాయ్ పటేల్ వంటి వారు ఎదిగి, యువత ఆవేశాన్ని విధానపరమైన మార్పులుగా మలిచారు.

అస్సాంలో ఆల్ అస్సాం స్టూడెంట్స్ యూనియన్(ఏఏఎస్‌యూ) నడిపిన అస్సాం ఉద్యమం(1979-85) అక్రమ వలసలకు వ్యతిరేకంగా జరిగింది. దాదాపు ఒక కోట్ల మంది పాల్గొన్నారు. ఈ ఉద్యమం వల్లే అసోం గణ పరిషత్ పార్టీ పుట్టి, ప్రఫుల్ల కుమార్ మొహంత 1985లో అస్సాం ప్రభుత్వాన్ని ఏర్పా టు చేశారు. ఇక తెలంగాణ విషయానికొస్తే 1969 హైదరాబాద్ విద్యార్థుల తెలంగాణ ఉద్యమం గుర్తొస్తుంది. ఆ సమయంలో విద్యార్థులు ఆంధ్ర ఆధిపత్యానికి వ్యతిరేకంగా గళం విప్పారు.

భారీ సమ్మెలు, ర్యాలీలు చేశారు. ఈ ఉద్యమం నుంచి జైపాల్‌రెడ్డి, శ్రీధర్‌రెడ్డి, మల్లికార్జున్ వంటి నాయకులు ఎదిగి, తర్వాత జాతీయ స్థాయిలో కీలక బాధ్యతలు చేపట్టారు. అదే సమయంలో జరిగిన జై ఆంధ్ర ఉద్యమం కూడా కొత్త నాయకులను తెర మీదకు తీసుకొచ్చింది. ఎం వెంకయ్యనాయుడు, కే నారాయణ వంటి వారు ఆ ఉద్యమాల నుంచి వెలిగి, భారత సమాఖ్య వ్యవస్థలో తమదైన ముద్రను వేశారు. 

విద్యార్థి ఉద్యమాలు తీర్చిన మహా నాయకులు..

విద్యార్థి సంఘాల నుంచి వెలసిన నాయకులు ఎంత గొప్పవారో గుర్తుంచుకోవాల్సిన అవసరం ఉంది. జయప్రకాశ్ నారాయణ్ ఉద్యమం ఒక్కటే నైతికతతో కూడిన మహానేతలను తీర్చిదిద్దింది. లాలూ ప్రసాద్ యాదవ్ బీహార్ ముఖ్యమంత్రిగా ఉన్నప్పుడు, అగ్ర కులాధిపత్యానికి వ్యతిరేకంగా పోరాడారు. అరుణ్ జైట్లీ వాగ్దాటి కలిగిన ఆర్థికమంత్రి, పారదర్శకతకు ప్రతీకగా నిలిచారు. అఖి లేశ్ యాదవ్, నితీశ్ కుమార్ రాష్ట్రాలను తిరిగి నిలబెట్టిన సంస్కర్తలుగా పేరు పొందారు.

సుష్మా స్వరాజ్ విదేశాల్లో ఇరుక్కున్న భారతీయులకు అండగా నిలిచిన విదేశాంగ మంత్రిగా సేవలందించారు. మమతా బెనర్జీ పశ్చిమబెంగాల్‌లో దృఢ సంకల్పం కలిగిన నాయకురాలిగా గుర్తింపు పొం దారు. ఎస్‌ఎఫ్‌ఐ వంటి విద్యార్థి సంఘాల నుంచి సీతారాం ఏచూరి సీపీఎం ప్రధాన కార్యదర్శిగా, ప్రకాశ్ కరత్, బృందా కరత్ వంటి వారు సామాన్యుల తరఫున గళమెత్తిన నాయకులు ఎదిగారు.

బనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ (బీహెచ్‌యూ), జవహర్‌లాల్ నెహ్రూ యూనివర్సిటీ(జేఎన్‌యూ), ఢిల్లీ యూనివర్సిటీ(డీయూ) వంటి విశ్వ విద్యాలయాలు నిజమైన ప్రజాస్వామ్య పాఠశాలయ్యాయి. ఇక్కడి విద్యార్థి నాయకులు క్యాంపస్ వేదికల నుంచి పార్లమెంట్ వరకు ఎదిగి, ప్రతి స్థాయిలో నిజాయితీగా సేవ చేశారు. ఆ సమయంలో ఇది సాధారణ విషయమే. విద్యార్థి రాజకీయాలు ఉన్నప్పుడు, అవే మంచి నాయకత్వానికి పునాది అయ్యేవి. 

పరిస్థితి తారుమారు..

గతంలో విద్యార్థి సంఘాలు, నాయకుల్లో రిగిలే జ్వాల క్రమంగా కనుమరుగవుతుంది. 1990 నుం డి విద్యార్థి సంఘాల నుంచి ఎదిగిన చాలా మంది పెద్ద నాయకులు ఒకప్పుడు వారు ప్రారంభమైన విద్యార్థి సంఘాలనే క్రమంగా అణచివేశారు. ఉదాహరణకు చంద్రబాబు నాయుడు శ్రీవెంకటేశ్వర విశ్వవిద్యాలయం రాజకీయాల నుంచే ఎదిగారు. కానీ 1995లో ముఖ్యమంత్రిగా ఉన్నప్పుడు క్రమశిక్షణ పేరుతో విద్యార్థి సంఘాలను నిషేధించారు.

ఇలాంటి నిర్ణయాలు ఇతర రాష్ట్రాల్లో కూడా వ్యా పించాయి. తెలంగాణలో రాష్ర్ట విభజన తర్వాత ప్రభుత్వాలు విద్యార్థి సంఘాలపై నియంత్రణలు విధించాయి. ఉత్తరప్రదేశ్, బీహార్ రాష్ట్రాల్లో క్యాం పస్‌లు నిర్లక్ష్యానికి గురి అవడంతోపాటు చైతన్యం లేకుండా నిర్వీర్యమవుతున్నాయి. 2023లో యూ జీసీ నివేదిక ఒక ఆందోళనకర విషయాన్ని వెల్లడించింది.

1980ల్లో విశ్వవిద్యాలయాల్లో 80 శాతానికి పైగా విద్యార్థి సంఘాలు చురుకుగా ఉండేవి. ఇప్పుడు ఆ సంఖ్య 20 శాతం కంటే తక్కువకు పడిపోయింది. ఆర్థిక సహాయం లేకపోవడం, స్వతం త్రత లేకపోవడమే ఈ పరిస్థితికి ప్రధాన కారణమని స్పష్టం చేసింది. దీనిని ప్రారంభంలోనే ప్రతి ఘటించకపోతే, యువ నాయకులు రాజకీయాల్లో ఎదగలేరు. ముఖ్యంగా జవాబుదారీ వ్యవస్థ ఉండదు. 

భ్రష్టు పడుతున్న రాజకీయ వ్యవస్థ..

ఇప్పటి రాజకీయ వ్యవస్థ అవినీతిలో కూరుకుపోయింది. 2024లో ఏడీఆర్ నివేదిక ప్రకారం నేటి నేతలలో చాలామందిలో నైతికత ప్రశ్నార్థకం గా మారింది. 43 శాతం మంది పార్లమెంట్ సభ్యులపై హత్యల నుంచి మనీ లాండరింగ్ వంటి క్రిమి నల్ కేసులు ఉన్నాయి. ప్రజాస్వామ్యానికి ఆధారమైన నాలుగు స్తంభాలుగా భావించే న్యాయ వ్యవ స్థ, వార్తాపత్రికలు, ఎగ్జిక్యూటివ్ వ్యవస్థ, శాసన వ్యవస్థ కూలిపోతున్నాయి.

నేషనల్ జ్యూడీషియల్ డేటా గ్రిడ్ ప్రకారం కోర్టుల్లో 4.4 కోట్లు కేసులు పెండింగ్‌లో ఉన్నాయి. 2024 ప్రెస్ ఫ్రీడం ఇండెక్స్‌లో భారత్ 180 దేశాల్లో 161వ స్థానంలో ఉంది. ఎగ్జిక్యూటివ్ వ్యవస్థ రాజకీయానికి అనుకూలంగా మారిపోయింది. 2024 లోక్‌సభలో గెలిచిన సభ్యుల్లో 29 శాతం మందికి తీవ్రమైన క్రిమినల్ కేసులు ఉన్నాయి. నిజాయితీ అనేది మచ్చుకు కూ డా కనిపించడం లేదు. ప్రజా సంక్షేమం 2జీ, బొగ్గు కుంభకోణాలతో అవినీతిమయం అయింది. 

విద్యార్థి దశ నుంచి వచ్చిన నాయకులే లేకపోవడమే..

ప్రస్తుత పరిస్థితికి కారణం విద్యార్థి రాజకీయాల నుంచి వచ్చిన నిజమైన నాయకులు లేకపోవడమే. విద్యార్థి దశ నుంచి వచ్చిన వారు కనీసం రాజకీయాల్లోకి వచ్చిన మొదట్లో అయినా నిజాయితీగా సేవచేస్తారు. కానీ వారిని తొలగించి డ బ్బు, బలం, వారసత్వ ప్రభావం కలిగిన వ్యక్తులు అధికారంలోకి వస్తున్నారు. నేడు అధికారాన్ని ప్రజాసేవగా కాకుండా వ్యాపారంగా మార్చేశారు. గత 15 ఏళ్లలో రాజకీయ పార్టీలు ఇలాంటి వ్యక్తులను రాజకీయాల్లో ఆహ్వానించడం సర్వ సాధా రణమైపోయింది. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో రైతుల ఎండిపోయిన పొలాల కోసం ఎవరు గళం విప్పుతున్నారు?, విద్యార్థుల రుణాల భారాన్ని ఎవరు గుర్తిస్తున్నారు?. 

ఇది జెన్ జీ బాధ్యత..

భారతదేశంలో ప్రస్తుతం ఉన్న 1.4 బిలియన్ల జనాభాలో 65 శాతం మంది 35 ఏళ్లలోపు యు వత ఉన్నారు. ఇప్పుడు మేలుకోవాలి. కత్తుల ద్వా రా కాదు, గాంధీ వలే అహింసతో, పట్టుదలతో ఉ ప్పు సత్యాగ్రహం లాంటి శాంతియుత ఉద్యమం తో ఆందోళన చేయండి. విద్యార్థి వేదిక తిరిగి తీసుకొచ్చి, దేశాన్ని పునరుద్ధరించు నినాదంతో ఒక జాతీయ ఉద్యమం ప్రారంభించాలి. బీహెచ్‌యూ, జేఎన్‌యూ, డీయూ తరహాలో క్యాంపస్‌ల నుంచి చర్చలు మొదలుపెట్టాలి, ఉద్యమాలు మళ్లీ మేల్కొనాలి.

అది ఐఐటీలు, ఐఐఎంలు, రాష్ట్రస్థాయి కళాశాలకు వ్యాపించాలి. పిటిషన్లు, ఫ్లాష్ మా బ్‌లు, సోషల్ మీడియా ప్రచారాల ద్వారా విద్యార్థి సంఘాల పునరుద్ధరణ కోరండి. 2020-21 రైతు ఉద్యమంలా 25 కోట్ల మందిని కదిలించిన ఆ తరం స్పూర్తిని మళ్లీ తెచ్చుకోండి. తెలుగు రాష్ట్రాల్లో చంద్రబాబు నాయుడు వంటి నాయకులు మళ్లీ మన ముందుకు వస్తారు.

ఆయన మూసేసిన విద్యార్థి సంఘాల తలుపులు మళ్లీ తెరవమని ఆయననే కోరండి. నేపాల్ జెన్ జీ నుంచి నేర్చుకోవాలి. 2023లో ‘ఎనఫ్ ఈజ్ ఎనఫ్’ ఉద్యమంతో వారు అవినీతి ప్రధానిని గద్దె దించారు. రాజకీయాల్లో యువతకు ప్రత్యేక కోటా తెచ్చుకున్నారు. లద్దాఖ్ విద్యార్థుల 2020 ఉద్యమాన్ని గుర్తుంచుకోండి. దిల్లీ ప్రభుత్వాన్ని కదిలించి యూనియన్ టెరిటరీని సాధించారు. 

ఓటర్లుగా కాదు, నిర్ణయాత్మక శక్తిగా..

2029 సాధారణ ఎన్నికల నాటికి మీరు కేవ లం ఓటర్లు కాకుండా దేశ దిశను నిర్ణయించే నాయకులు కావాలి. టెక్నాలజీ తెలిసినవారు, మ నసున్నవారు, అవినీతికి దూరంగా ఉన్నవారిని మీ తరం నుంచే అభ్యర్థులను నిలబెట్టి అందరిరీ ఆదర్శంగా మారండి. ఒకప్పుడు ఇంటర్న్‌గా పనిచేసి ఇప్పుడు ఏఐ ద్వారా అవినీతిని గుర్తించే పార్లమెంట్ సభ్యుడు, లేదా పర్యావరణం కోసం పోరా డిన యాక్టివిస్ట్ నుంచి ఎమ్మెల్యేగా మారి పల్లెలను పచ్చగా మార్చే నాయకుడు అవ్వండి.

నేరస్తులను రాజకీయాల నుంచి వేరుచేయండి. అభ్యర్థుల నేపథ్యాలను పరిశీలించే యాప్‌ల ద్వారా ప్రజలతో కలిసి పరిశీలించండి. ఏడీఆర్ సూచనల ప్రకారం నేరస్థులను పోటీ నుంచి తప్పించే చట్టాల కోసం గళమెత్తండి. పార్లమెంట్‌లో 30 శాతం సభ్యులు 35 ఏళ్లలోపు యువత ఉన్న పరిస్థితిని ఊహించండి. అక్కడ కమీషన్‌లపై కాకుండా, పర్యావరణ న్యాయం, ఉద్యోగాలు, విద్యా సంస్కరణలపై చర్చ లు జరుగుతాయి. అప్పుడు సమాజం కూడా మా రుతుంది. తల్లిదండ్రులు మీ పట్టుదల చూసి గర్వపడతారు, ముందుతరం మిమ్మల్ని గౌరవిస్తుంది. 

మీ స్వరాన్ని బలంగా వినిపించేందుకు మేమున్నాం..

రాజకీయాల్లో రాణించాలనుకునే నేటి యువతరానికి ‘విజయక్రాంతి’, ‘మెట్రో ఇండియా’ ద్వా రా మీ స్వరాన్ని బలంగా వినిపిస్తాం. నిజాన్ని నిగ్గుతేల్చి, ప్రజాస్వామ్యానికి కాపలాదారులుగా నిలు స్తాం. కానీ మొదటి అడుగు వేయాల్సిన బాధ్యత మాత్రం యువతదే. ముందు తరాలు మీకు అం దించిన జ్వాలలను యువత గుండెల్లో మళ్లీ వెలిగించండి. ప్రతి అణచివేత నినాదం కోసం, ప్రతి అణగారిన కల కోసం లేచి నిలబడండి. మీ స్థానా న్ని తిరిగి పొందండి, అవినీతి మూలాలను పీకి వే యండి. భారతదేశం తనను రక్షించే యువత కోసం ఎదురుచూస్తోంది. ఇప్పటికైనా స్పందిస్తారా?. 

విద్యార్థి సంఘాల నుంచి.. 

ఉత్తర భారత నాయకులు..

1. అరుణ్ జైట్లీ : ఢిల్లీ యూనివర్సిటీలో విద్యార్థి సమ్మెల్లో పాల్గొన్నారు. ఏబీవీపీలో చురుకైన నాయకత్వం వహించారు. ఎమర్జెన్సీ సమయంలో అరెస్టయ్యారు. తర్వాత బీజేపీలో ప్రధాన నాయకుడిగా ఎదిగి ఆర్థిక మంత్రిగా పనిచేశారు.

2. సీతారాం ఏచూరి : జేఎన్‌యూలో ఎస్‌ఎఫ్‌ఐ సభ్యుడిగా చేరారు. విద్యార్థి రాజకీయాల నుంచి ఎదిగి సీపీఎం ప్రధాన కార్యదర్శిగా మారారు. 

3. సుశీల్ కుమార్ మోడీ : పాట్నా యూనివర్సిటీ విద్యార్థి సంఘంలో చురుకైన పాత్ర వహించారు. తర్వాత బీజేపీలో ఎదిగి బీహార్ ఉపముఖ్యమంత్రిగా పనిచేశారు. 

4. లాలూ ప్రసాద్ యాదవ్ : బీహార్ ఉద్యమంలో కీలక పాత్ర పోషించారు. అదే అనుభవం ఆధారంగా ఆర్‌జేడీ పార్టీ స్థాపించి ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు. 

5. ప్రకాశ్ కరత్ : జేఎన్‌యూలో ఎస్‌ఎఫ్‌ఐ స్థాపక సభ్యుడు, 1974 వరకు అధ్యక్షుడు. తర్వాత సీపీఎం ప్రధాన కార్యదర్శిగా పనిచేశారు.

6. ప్రఫుల్ల కుమార్ మహాంతా : అసోం విద్యార్థి సం ఘం నాయకుడిగా పేరుగాం చారు. ఆ ఉద్య మం ఆధారంగా అసోం గణ పరిషత్ నుంచి ము ఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు.

7. అనంత్ కుమార్ : విద్యార్థి దశలో ఏబీవీపీలో చురుకైన సభ్యుడు. తర్వాత బీజేపీలో పార్లమెంటు సభ్యుడిగా పనిచేశారు.

8. అరీఫ్ మొహమ్మద్ ఖాన్: అలీగఢ్ ముస్లిం యూనివర్సిటీలో విద్యార్థి రాజకీయాల్లో చురుకైన పాత్ర. తర్వాత కాంగ్రెస్ నుంచి బీజేపీలో చేరి రాజకీయాల్లో నిలదొక్కుకున్నారు.

9. అశోక్ గెహ్లాట్ : జోధ్‌పూర్ కాలేజీలో ఎన్‌ఎస్‌యూఐ సభ్యుడిగా ప్రారంభం. తర్వాత కాంగ్రెస్‌లో ఎదిగి రాజస్థాన్ ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు. 

10. నరేంద్ర మోదీ: 1974లో గుజరాత్‌లో నవనిర్మాణ్, జేపీ ఉద్యమాల్లో పాల్గొన్నారు. తర్వాత బీజేపీలో ఎదిగి భారత ప్రధానమంత్రిగా అయ్యారు.

11. నితీశ్ కుమార్: బీహార్ ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ విద్యార్థిగా ఎమర్జెన్సీ ఉద్యమంలో పాల్గొన్నారు. 19 నెలలు జైలులో గడిపారు. తర్వాత బీహార్ ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు.

12. మమతా బెనర్జీ : కోల్‌కతాలో జోగమాయా దేవి కాలేజీలో విద్యార్థి ఉద్యమాలను నడిపారు. తర్వాత టీఎంసీ స్థాపించి పశ్చిమ బెంగాల్ ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు.

13. కనయ్య కుమార్ : జేఎన్‌యూ విద్యార్థి సంఘ అధ్యక్షుడు, ఆవేశ భరిత ప్రసంగాలతో ప్రసిద్ధి. తర్వాత కాంగ్రెస్‌లో చేరి జాతీ య రాజకీయాల్లో అడుగుపెట్టారు.

14. అఖిలేశ్ యాదవ్ : విద్యార్థి దశలో రాజకీయాలు ప్రారంభించి సమాజవాదీ పార్టీ నాయకుడిగా, ఉత్తరప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు.

దక్షిణ భారత నాయకులు... 

1. నారా చంద్ర బాబు నాయుడు : శ్రీ వెంకటేశ్వర యూనివర్సిటీ విద్యార్థి సంఘంలో నాయకత్వం వహించారు. యువ కాంగ్రెస్ నుంచి రాజకీయ ప్రస్థానం మొదలైంది. తర్వాత తెలుగుదేశం పార్టీ నాయకుడిగా ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు. 

2. డా. వై.ఎస్. రాజశేఖర రెడ్డి : గుల్బర్గా మెడికల్ కాలేజీలో విద్యార్థి సంఘ నాయకుడు. యువ కాంగ్రెస్ నాయకుడిగా ఎదిగి ఆంధ్రప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రిగా అయ్యారు.

3. డా. ఎం. మల్లికార్జున్ : విద్యార్థి సంఘ నాయకత్వం వహించి 1969 తెలంగాణ ఉద్యమంలో పాల్గొన్నారు. 

4. ఎస్. జైపాల్ రెడ్డి : విద్యార్థి సంఘాల నుంచి రాజకీయాల్లోకి వచ్చి, తరువాత కేంద్ర మంత్రిగా ఎదిగారు.

5. ఎం. వెంకయ్య నాయుడు: ఏబీవీపీ విద్యార్థి సంఘం ద్వారా రాజకీయ ప్రవేశం. తర్వాత బీజేపీలో కీలక నాయకుడిగా ఎదిగి భారత ఉపరాష్ర్టపతిగా అయ్యారు.

6. కే. నారాయణ : ఏఐఎస్‌ఎఫ్ విద్యార్థి సంఘం నుంచి సీపీఐలో చేరి పార్టీ సీనియర్ నాయకుడిగా ఉన్నారు.

7. బృందా కరత్ : జేఎన్‌యూ విద్యార్థి సంఘంలో చురుకైన నాయకత్వం. తర్వాత సీపీఎం మహిళా నాయకురాలిగా పేరు తెచ్చుకున్నారు.

8. సీతారాం ఏచూరి : ఏఎన్‌యూలో విద్యార్థి నాయకుడిగా ప్రారంభించి, సీపీఎం ప్రధాన కార్యదర్శిగా ఎదిగారు.

విద్యార్థి గళం!

విద్యారంగ సమస్యలపై విద్యార్థి సంఘాలు తరచు ఆందోళనలు చేస్తూనే ఉన్నాయి. అయితే తమ భావజాలాన్ని, విధానాన్ని వ్యాప్తి చేయడానికి విద్యాలయాల్లో విద్యార్థి సంఘాలకు ఎన్నికలు జరగాలని సర్వత్రా వినిపిస్తున్న అభిప్రాయం. విద్యార్థి సంఘాల మధ్య పోటీ ఉన్నప్పుడే సమాజానికి చక్కని నాయకత్వం లభిస్తుందని భావి స్తున్నవారూ ఉన్నారు. మీరేమంటారు?.. విద్యాలయాల్లో ఎన్నికలు జరగాలా?.. విద్యార్థులు, విద్యా ర్థి సంఘాల నాయకులు తమ అభిప్రాయాలను 

‘విజయక్రాంతి’కి ఈ-మెయిల్ చేయండి.

మా ఈ-మెయిల్ అడ్రస్ : students.vk25@gmail.com

సి.ఎల్.రాజం

చైర్మన్, విజయక్రాంతి