చెట్టే నయం కదా ఇంటి పెరట్లో 

పెరిగి అక్కడే కాపలా వుంది..

ఆ తరమే గొప్పది కదా ప్రేమల్ని

బంధాల్ని నిలుపుకొనేందుకు

జీవితాంతం త్యాగం చేస్తూనే పోయారు..

రెండు రూకల్ని విసిరితే 

జీ హుజూర్.. అనే రోజులకన్నా

రెండు పలకరింపుల్ని తిని

నవ్వుకునే ఆ రోజులే నయం కదా!

నేను నేను అని కొట్టుకు చస్తున్నాము..

మేము మనము అనుకునే ఆ

స్నేహగీతం ఎంతో మధురం కదా!

పెద్దరికమేది.. మన వారేరి?

అంతా ఒంటరితనం..

మనసులు లేని మనుషులు..!

కాలాన్ని ఎంత ఉతికి ఆరేసినా

చిరుగాలికి

రాలుతున్న ఆకుల్ని చూస్తూ 

చెట్టుకింద నీడలో ఒంటరిగా అదే నేను!!